Laatst liep ik met een cursist en haar elf weken oude puppy rond in de buurt van mijn hondenschool. Dat is een mooi stukje natuurgebied waar het heerlijk rustig is. We kuieren wat achter het dapper, snuffelende puppy aan… en hier en daar geef ik wat uitleg over wat er bij hem te zien is. Verderop komt er een vrouw op een fiets aan. Nu ontgaat mij niet zo snel een detail, maar zeker niet als ik met pups loop, dan let ik helemaal goed op mijn omgeving.
Opdringerige voorbijganger
Als de fietser vlakbij is, zie ik haar ogen groter worden, springt ze van haar fiets en plant die in de bosjes. Puppy heeft nog niets in de gaten, die snuffelt lekker verder.
De vrouw komt met uitgestoken armen in flinke pas op de pup af en maakt een ‘ahhhhhh’ geluid. Ik aarzel niet, ga rustig tussen haar en mijn cursist met puppy staan, maak een ferm halt-gebaar en zeg rustig ‘ho, wacht even’. Ze stopt gelukkig.
‘We lopen hier met een jong zieltje die net zijn wereld aan het ontdekken is’ zeg ik. ‘Wat zou jouw actie met de beleving van dit wezentje toevoegen, als hij uit het niets door iemand met een raar geluid in zijn gezicht geroerd wordt??!’ Ze deinst terug en zegt ‘nou zeg!’. Maar ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: ‘ voegt het iets positiefs toe aan de ervaringen van deze pup, of gaat het hier over een onduidelijke vervulling van jouw behoeftes!?’ Boze ogen kijken mij aan, ze draait zich om, graait haar fiets uit de bosjes en fietst weer weg.
Achter me hoor ik mijn cursist grinniken. ’Dat had ik nooit gedurfd’ zei ze, ‘maar het is wel heel duidelijk zo zeg’. ‘Tja’, zeg ik. ‘We moeten onze pups wel beschermen tegen te nare invloeden, maar misschien was mijn stress-emmertje zo aan het einde van deze middag ook al wel wat voller’.
Lachend lopen we verder, puppy nog steeds snuffelend, die heeft van dit alles niet veel meegekregen. Tja soms moet je ‘halt’ voor je pup zeggen.